In de diepten van mijn ziel, verborgen en stil,
Liggen hartstochten die ik met niemand deel.
Een vuur dat brandt, een verlangen zo intens,
Maar niemand die het ziet, niemand die het kent.
Als een oceaan diep en ondoorgrondelijk,
Zijn mijn hartstochten een mysterie voor velen.
Ze fluisteren in de stilte van de nacht,
Enkel gehoord door de maan die over me waakt.
Verborgen hartstochten, als een geheime tuin,
Waar bloemen bloeien in kleuren zo puur.
Ze dansen in de schaduw van mijn gedachten,
Enkel zichtbaar voor degenen die echt willen betrachten.
Maar soms, heel soms, ontsnapt er een zucht,
Een glimp van mijn hartstochten, heel even in de lucht.
Dan vangt iemand het op, een blik, een gebaar,
En voelt de passie die in mij klaarstaat.
Verborgen hartstochten, een deel van wie ik ben,
Een vuur dat brandt, een ontembaar fenomeen.
Ze geven kleur aan mijn leven, kracht aan mijn zijn,
Enkel begrepen door hen die echt willen zien.
